کد مطلب:292060 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:249
علامات پیش از ظهور
خدای تبارك و تعالی به خاطر اهمیّت ظهور حضرت مهدی(علیه السلام) و نیز به خاطر جلوگیری از اشتباهات و سوء استفاده ها، علامت هایی را به عنوان نشانه های پیش از ظهور مقرّر فرموده است. علامات ظهور را در یك دسته بندی می توان دو قسمت كرد: علایم قطعی ، علایم غیر قطعی.
علامت های قطعی نشانه هایی هستند كه در روایات قطعی و متواتر وارد شده و نسبت به ظهور آن ها نیز تأكید شده است. مانند: خروج سفیانی و قتل نفس زكیّه( [58] ).
علامت های غیر قطعی نشانه هایی هستند كه یا روایات قطعی در مورد آن ها نداریم و یا توسط معصوم(علیه السلام) به حتمی بودن آن ها اشاره ای نشده است; مثل پنج بار خسوف ماه و پانزده بار كسوف خورشید.( [59] )
این علامت ها را در دسته بندی دیگری می توان سه قسمت دانست:
علایم غیر طبیعی در عالم تكوین، علایمی در رفتار اجتماعی و آداب انسان ها، پدیده های طبیعی ـ مثل خسوف و كسوف متوالی در رمضان، مانند شعله كشیدن آتشی عظیم در شرق آسمان و طلوع خروشید از مغرب ـ و یا مانند كثرت فحشا و زیاد شدن مدّعیان پیامبری و كشته شدن پنج هفتم انسان ها در جنگ.
آن چه در بررسی علامات ظهور مهم و قابل تأمّل می باشد این است كه، عدم پیدایش هیچ یك از آن ها موجب یقین به تأخیر ظهور نمی تواند باشد; زیرا «خداوند امر فرج را تنها در یك شب به سامان می رساند»( [60] ) و لازمه چنین امری انتظاری دایم است، به گونه ای كه آمادگی برای ظهور، هر روز تجدید گردد.
علامت های قطعی نشانه هایی هستند كه در روایات قطعی و متواتر وارد شده و نسبت به ظهور آن ها نیز تأكید شده است. مانند: خروج سفیانی و قتل نفس زكیّه( [58] ).
علامت های غیر قطعی نشانه هایی هستند كه یا روایات قطعی در مورد آن ها نداریم و یا توسط معصوم(علیه السلام) به حتمی بودن آن ها اشاره ای نشده است; مثل پنج بار خسوف ماه و پانزده بار كسوف خورشید.( [59] )
این علامت ها را در دسته بندی دیگری می توان سه قسمت دانست:
علایم غیر طبیعی در عالم تكوین، علایمی در رفتار اجتماعی و آداب انسان ها، پدیده های طبیعی ـ مثل خسوف و كسوف متوالی در رمضان، مانند شعله كشیدن آتشی عظیم در شرق آسمان و طلوع خروشید از مغرب ـ و یا مانند كثرت فحشا و زیاد شدن مدّعیان پیامبری و كشته شدن پنج هفتم انسان ها در جنگ.
آن چه در بررسی علامات ظهور مهم و قابل تأمّل می باشد این است كه، عدم پیدایش هیچ یك از آن ها موجب یقین به تأخیر ظهور نمی تواند باشد; زیرا «خداوند امر فرج را تنها در یك شب به سامان می رساند»( [60] ) و لازمه چنین امری انتظاری دایم است، به گونه ای كه آمادگی برای ظهور، هر روز تجدید گردد.